บทที่ 35 ทรมานสิ้นดี (100%)

จริงๆ แล้วบูรณิมารู้อยู่เต็มอกว่าการขอร้องอ้อนวอนคนใจหินอย่างจักรพรรดินั้นเปล่าประโยชน์ ต่อให้เธอคุกเข่าอ้อนวอน ร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด หรือลงไปชักดิ้นชักงออยู่ตรงหน้า เขาก็คงไม่แม้แต่จะปรายตามอง ไม่เวทนา ไม่แยแส และไม่ยอมอ่อนข้อให้ แต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังอยากจะปริปากพูดมันออกมา ขอแค่ได้พรั่งพรู...